Skynsemin ræður

Þeir eru hallærislegir and-lýðræðissinnarnir í Heimsýn, samtökum ESB andstæðinga.

Þegar skoðanakannanir eru þeim að skapi þá eru þær óspart notaðar í málflutningi þeirra. En þegar slær í bakseglin þá reynast skoðanakannanirnar meingallaðar og bara svindl.

Og svo eru þeir fylgjandi þjóðaratkvæðagreiðslum þegar hentar en vilja koma í veg fyrir þær ef óttinn um „röng úrslit“ er farinn að naga sálartetrin. Það er ekki til aumkunarverðari hópur í allri umræðunni um ESB eða ekki ESB.

Á netsíðunni www.skynsemi.is er undirskiriftasöfnun með áskoruninni: „Við skorum á Alþingi að leggja til hliðar aðildarumsókn að Evrópusambandinu.“. Þessi netsíða er búin að vera í gangi mánuðum saman og í dag hafa aðeins 10,397 skrifað undir.

Allt sýnir þetta að meirihluti Íslendinga vill láta skynsemina ráða í raun og fylgir þeirri lýðræðiskröfu að fá að kjósa um aðild að ESB.

Meirihluti vill ljúka ESB-viðræðum

Landleysa - þjóðleysa

Í Morgunblaðinu þ. 7. des. birtist lítil grein eftir konu að nafni Ólína Klara Jóhannsdóttir.

Ólína virðist vera trúuð, kristin eða gyðingatrúar og hún er í félaginu Ísland - Ísrael. Afstaða þess félagsskapar er m.a. að „ Félagar líta á stofnun Ísraelsríkis 1948 sem hluta af uppfyllingu fyrirheita sem gefin hafa verið í Biblíunni.“ og ennfremur: „Félagar standa í gegn kynþáttamisrétti hvar sem er ...“ (sjá heimasíðu félagsins: torah.is).

Grein Ólínu inniheldur grímulausa árás á Palestínumenn, hún kallar þá „þjóðleysu“ og land þeirra nefnir hún „landleysu“.Það er fyrirlitning í þessum orðum Ólínu. Hún ræðst gegn þjóð sem telur um 10 milljón einstaklinga sem allir eru ýmist útlagar, fangar, hersetnir eða réttlítill minnihlutahópur.

Skrif Ólínu lýsa óhugnanlegri trú hennar á málstað síonismans, hún styður kynþáttahyggju, þjóðernishreinsanir og nýlendustefnu.

Góður dagur

Í dag samþykkti Alþingi mótatkvæðalaust eftirfarandi þingsályktunartillögu:

„Alþingi ályktar að fela ríkisstjórninni að viðurkenna Palestínu sem sjálfstætt og fullvalda ríki innan landamæranna frá því fyrir sex daga stríðið árið 1967. Jafnframt skorar Alþingi á Ísraelsmenn og Palestínumenn að leita sátta með friðarsamningum á grundvelli þjóðaréttar og ályktana Sameinuðu þjóðanna sem m.a. feli í sér gagnkvæma viðurkenningu Ísraelsríkis og Palestínuríkis. Alþingi áréttar að PLO, Frelsissamtök Palestínu, eru hinn lögmæti fulltrúi allrar palestínsku þjóðarinnar og minnir jafnframt á rétt palestínsks flóttafólks til að snúa aftur til fyrri heimkynna í samræmi við margítrekaðar ályktanir Sameinuðu þjóðanna. Alþingi krefst þess af deiluaðilum fyrir botni Miðjarðarhafs að þeir láti þegar í stað af öllum hernaði og ofbeldisverkum og virði mannréttindi og mannúðarlög.“

Ísland verður fyrsta vestræna ríkið sem tekur þetta mikilvæga skref og verður vonandi til þess að fleiri ríki geri það líka.

Það er mikilvægt atriði í þessari ályktun að þar er skýr afstaða til réttinda flóttamanna til að snúa til síns heima. Þetta er alþjóðleg samþykkt og mjög þýðingarmikil. Allir þingmenn Sjálfstæðisflokksins sátu hjá við atkvæðagreiðsluna.

Í umræðunni á Alþingi um tillöguna sagði Ragnheiður Elín Árnadóttir þingmaður Sjálfstæðisflokksins: “Í þessu sambandi má nefna að Frelsissamtök Palestínu, PLO, hafa ekki viljað viðurkenna sjálfstæðan rétt gyðinga til ríkis. Abbas sagði nýlega á Evrópuþinginu að það væri afar erfitt að viðurkenna gyðingaríki. Og þetta skiptir verulega miklu máli“.

Ragnheiður átelur Palestínumenn fyrir að vilja ekki viðurkenna Ísrael sem ríki gyðinga. Hún virðist ekki skilja að í þessu máli er það stuðningur við kynþáttastefnu síonista sem ráða Ísrael að samþykkja Ísrael sem ríki gyðinga.

Í Ísrael er um 25% íbúanna ekki gyðingatrúar eða afkomendur gyðinga. Og þeir verða að bera persónuskilríki sem sýna að þeir tilheyra ekki gyðingum. Í Ísrael eru í gildi fjöldi lagabálka þar sem réttindi íbúanna eru skilgreind eftir því hvort þeir eru gyðingar eða af öðrum stofni.

Viðurkenni Palestínumenn Ísrael sem ríki gyðinga eru þeir þar með að viðurkenna kynþáttastefnu síonismans. Ef samskonar stefna ríkti hér á íslandi jafngilti það yfirlýsingu um að 60,000 Íslendingar stæðu lakar gagnvart ýmsum landsins gæðum. Og þá er skammt undan hið rasíska slagorð „Ísland fyrir Íslendinga“.

Að byggja úr torfi

Nú eru línurnar að skýrast - Guðfríður Lilja þingmaður VG, hyggst leggja fram þingmál sem felur í sér bann við landakaupum útlendinga á Íslandi.

Ögmundur hefur rætt um endurskoðun EES samningsins í sama anda - að hindra alla erlenda ríkisborgarar í landakaupum. Allt stefnir þetta í raun að sama ósi, allsherjar andstaða við erlenda fjárfestingu.

Gagnkvæmi verður að ríkja svo að þetta jafngildir því að Íslendingar eiga ekki að festa fé í öðrum löndum.

Bann við kaupum útlendinga á landi sem nú er í einkaeigu skuldbindur sennilega ríkið til að kaupa það land sem menn hyggjast selja ef áhugi innlendra kaupenda reynist enginn.

Og við þetta bætist svo andstaðan við ESB - menn vilja ekki einu sinni leyfa viðræður. Allt er hættulegt - ef það kemur frá útlöndum.

Árni Johnsen byggir svo torfhús og forsetinn er aftur farinn að tala um hið einstaka eðli Íslendinga.

MENNINGIN FYLGIR ÓKEYPIS

Nýlega sótti ég tvo fundi þar sem fjallað var um stöðu og framtíð íslenskrar kvikmyndagerðar.

Fyrri fundurinn var málþing á vegum RIFF undir skrítinni yfirskrift: Hvert fer íslensk kvikmyndagerð héðan? Sá seinni var á vegum Háskólans að Bifröst og fagfélaga kvikmyndageirans. Fyrri fundurinn var fjölsóttur og misheppnaður. Þar sat aðeins einn fulltrúi ríkisstjórnarinnar og þingsins allan fundinn; Árni Páll Árnason viðskipta- efnahagsmálaráðherra. Þótt hans innlegg í umræðuna væri fróðlegt og vísaði til framtíðar þá kom það skýrt fram að kvikmyndagerð væri ekki á hans málasviði og má því segja að hann hafi verið rangur maður vitlausum stað. Fjarvera fulltrúa Mennta- og menningarmálaráðuneytisins og stutt viðdvöl Katrínar Júlíusdóttur iðnaðarráðherra gerði útslagið, umræðan náði ekki eyrum þeirra sem hafa möguleika á að koma viðhorfum kvikmyndagerðarmanna áfram. Baltasar Kormákur stakk uppá því að menn yfirgæfu salinn og sinntu öðrum málum í stað þess að enn eina ferðina hlusta á kollegana kvarta yfir skilningslausu ríkisvaldi. Sennilega var það besta hugmynd málþingsins og í anda hinnar skrítnu yfirskriftar þess: komum okkur héðan!

Fimmtudaginn 29. september var kvikmyndagerðamönnum enn smalað saman, nú til þess að fræðast um nýútkomna bók um Hagræn áhrif kvikmyndalistar eftir Ágúst Einarsson hagfræðing og prófessor á Bifröst. Eftir fyrirlestur Ágústar var ljóst að allt það sem við kvikmyndagerðarmenn og fleiri höfum sagt árum saman, um geysilega jákvæð hagræn áhrif kvikmyndagerðarinnar, er satt og sannreynt.

Það sýnir sig að kvikmyndagerð er vistvæn, hún einkennist af nýsköpun, skilar hagnaði til þjóðarbúsins, styður við uppbyggingu ferðaþjónustu á landsbyggðinni og býr yfir geysilegum vaxtarmöguleikum. Varlega áætlað fær ríkið 5 krónur til baka fyrir hverja krónur sem það fjárfestir í kvikmyndagerð. Menningin sem kvikmyndir skila þjóðinni er því hreinn virðisauki. En þessar staðreyndir virðast ekki ná inn á skilningssvið ráðamanna - þeir virðast vera með slökkt á móttakaranum eða utan þjónustusvæðis.

Hvað veldur? Afstaða ráðamanna vekja spurningar sem kvikmyndagerðarmenn verða að fá svör við, og svörin ráða miklu um framtíð atvinnugreinarinnar. Hér eru tvær spurningar sem ráðamenn verða að svara:

Hvers vegna eru framlög ríkisins til kvikmyndagerðar skorin meira niður en til annarra listgreina?

Hvers vegna gerir menntamálaráðherra nýjan þjónustusamning við Ríkisútvarpið ohf. sem færir stöðu kvikmyndagerðarinnar gagnvart þeirri stofnun aftur um 5 ár?

Almennar yfirlýsingar um niðurskurð í kjölfar hrunsins skýra ekki lækkun framlaga til kvikmyndagerðarinnnar umfram aðrar listgreinar. Þess vegna verður að leita annarra svara.

Menn hafa velt fyrir sér mögulegum skýringum, nokkrar hef ég heyrt menn ræða.

1. Að heimavist Georgs Bjarnfreðarsonar í VG hafi móðgað flokkinn. (Grín?)

2. Að Menningar- og menntamálaráðuneytið einblíni á að verja störf við stórar stofnanir (Þjóðleikhúsið etc.) og því lendi kvikmyndasjóður undir hnífnum.

3. Að starfsmenn fjármálaráðuneytisins hafi komist að þeirri niðurstöðu að vöxtur kvikmyndasjóðs í kjölfar samnings ríkisins við kvikmyndagerðina 2006 hafi verið svo ríflegur að þar mætti skera heil 35% af.

Fleiri hugmyndir um svör hafa verið á kreiki: Felst svarið í því að ráðherrar Vinstri grænna, sem fara með menningar- og fjármál, burðist með fornaldarhugmyndir um kvikmyndagerð? Eru þeir hrifnari af óperuflutningi, klassískri tónlist og leiksýningum en kvikmyndum? Hafa forsvarsmenn kvikmyndagerðarinnar verið of hógværir í vörn sinni fyrir atvinnugreinina?  

Langtímaáhrif Þótt það sé ekki ljóst hvað ræður gerðum ráðamanna, þá er niðurstaðan heiftarleg aðför að starfsgreininni sem mun veikja hana til langframa. Það er sá raunveruleiki sem við stöndum frammi fyrir næstu árin. Aðgerðir stjórnvalda munu eyðileggja margra ára uppbyggingu framtíðar-atvinnugreinar, þekking og reynsla hverfur til annarra landa.

Framlag ríkisins til kvikmyndagerðar er fjárfesting og nemur um 20% af heildarveltu greinarinnar. Til viðbótar þessu sækja kvikmyndaframleiðendur fjármagn til ýmissa aðila, innanlands sem utan. Stuðningur ríkisins við kvikmyndagerð er nauðsynleg undirstaða hennar, án þessarar undirstöðu verður nær engin kvikmyndagerð stunduð á Íslandi og litlir möguleikar til þess að sækja annað fjármagn. Minnki kvikmyndaframleiðslan mun ríkið verða af umtalsverðum tekjum, því starfsemin endurgreiðir ríkinu sitt framlag eins og áður segir.

Kvikmyndagerðin, ólíkt flestum öðrum listgreinum, þarfnast ekki hárra framlaga vegna húsnæðis og yfirbyggingar s.s. Þjóðleikshúss eða Hörpu. Kvikmyndamiðstöð er lítil stofnun sem kostar um 70 milljónir að reka á ári.

Skýrslur og fleiri skýrslur Það er ljóst að kvikmyndagreinin nær ekki að opna augu ráðamanna með skýrslum og greinargerðum. Þrjár skýrslur hafa verið birtar að undanförnu, „Rauða skýrslan“ sem unnin var á vegum fagfélaga kvikmyndagerðarinnar sýndi hvernig kvikmyndagerðarmenn skila ríkinu strax til baka framlagi þess og hvernig verkefnin eru m.a. fjármögnuð með sókn í sjóði erlendis. „Bláa skýrslan“, sem unnin var á vegum Mennta- og menningarmálaráðuneytisins fjallaði um starfskilyrði og menningarlegt gildi kvikmyndagerðar. Í þeirri skýrslu er m.a. kafli sem útskýrir hve samstarf RÚV við kvikmyndagerðarmenn hefur gengið brösulega.

Og síðust, en ekki síst, er fyrrnefnd bók Ágústar Einarssonar um hagræn áhrif kvikmyndagerðar. Þrátt fyrir aðgang að þessum upplýsingum halda ráðamenn áfram þeirri stefnu sinni að draga úr hlut kvikmyndagerðar samanborið við ýmsar aðrar mikilvægar listgreinar.

Í meðfylgjandi línuriti er þróun fjárveitinga til Kvikmyndamiðstöðvar borin saman við fjárveitingar til Sinfóníuhljómsveitarinnar, Íslenska dansflokksins, Íslensku óperunnar og Þjóðleikhússins. Með samanburðinum er ekki verið að ræða upphæðir eða meta gildi hverrar greinar, hér er eingöngu verið að sýna hversu ráðamenn eru einbeittir í því að skerða hlut kvikmyndagerðarinnar.

Línuritið sýnir að allar fjárveitingar til þessarar listastarfsemi eru að aukast á árunum fyrir hrun. Í fyrstu hrunfjárlögunum 2009 er fjárfesting í kvikmyndagerð skorin harkalega niður en samaburðaraðilarnir sigla áfram, að mestu ótruflaðir af hruninu.

Röksemdin um að kvikmyndagerðin hafi vaxið umfram aðrar greinar stenst því ekki. (Tónlistarhúsið Harpa er sett inn til glöggvunar, en í því húsi er framtíðarheimili Íslensku óperunnar og Sinfóníuhljómsveitarinnar).

Spurningunni er því enn ósvarað: Hvers vegna eru framlög ríkisins til kvikmyndagerðar skorin meira niður en framlög til annarra listgreina?

 

(smellið á myndina til að stækka hana) 

Gyðingahatarar nútímans

Samkvæmt skoðanakönnunum er mikill meirihluti þeirra Íslendinga sem taka afstöðu til sjálfstæðis Palestínu, hlynntur því að okkar þjóð hjálpi Palestínumönnum áleiðis í baráttunni til að stofna eigið ríki.

Þó er til lítill hópur fólks á Íslandi sem er andsnúinn því að Palestínumenn njóti sömu mannréttinda og venjulegir Íslendingar telja sjálfsögð.

Það hlýtur að vekja furðu margra að þennan hóp skorti mannúð til að samþykkja að hrakin þjóð í fjarlægu landi öðlist sjálfsagðan rétt til búsetu og eðlilegs lífs í sínu eigin landi.

Tveir úr þessum hópi hafa nýlega skrifað greinar í Morgunblaðið. Skríbentarnir heita Skúli Skúlason og Ólína Klara Jóhannsdóttir og eru í félaginu Ísland-Ísrael. Bæði ráðast þau gegn Palestínumönnum, fólki af annari trú en þeirra eigin, og reyna að sannfæra lesendur sína um að hér fari hið versta fólk sem ætli að vinna okkur allt til miska sem það mögulega getur.

Það er athyglisvert að sjá hve þessi skrif ríma við aðferðir sem gyðingahatarar fyrri tíma notuðu. Gyðingum voru eignaðir allir lestir og illur tilgangur og því var réttlætanlegt að ráðast gegn þeim. Hápunktur ofsóknanna var helför nasista.

Líkt og Skúli og Ólína þá byggðu ofsækjendur gyðinga málflutning sinn á trúarofstæki og kynþáttahyggju. Norski fjöldamorðinginn Anders Breivik var á sömu slóðum í sínum málflutningi. Hann jós hatri sínu yfir múslima og eignaði þeim allt hið versta, eins og Skúli og Ólína.

Sumir skrifa - aðrir skjóta.

„Við Íslendingar“

Össur Skarphéðinsson hefur sagt að Alþingi muni greiða atkvæði um það hvort Ísland styður umsókn Palestínumanna að Sameinuðu þjóðunum.

Fréttamaður RÚV spurði Bjarna Ben formann Sjálfstæðisflokksins um hans afstöðu í þessu máli. Svar Bjarna var m.a.: „Ég hef líka verið þeirrar skoðunar að við Íslendingar hefðum afskaplega takmarkaða þekkingu og takmarkaða getu til þess að fara að blanda okkur inn í þær erjur sem þarna eru,“.

Þetta er hans rökstuðningur. Hann klínir sínum skoðunum upp á alla þjóðina og segir:„Við Íslendingar“. Ég, og næstum öll heimsbyggðin, veit að framferði ísraela er glæpsamlegt og það er viðurkennt að þeir hafa brotið alla alþjóðasáttmála sem þeir hafa komist í tæri við.

Áður hefur Bjarni sagt að „Taka þarf tillit til þarfa Ísraelsmanna“. Hvar var þá hin „afskaplega takmarkaða þekking“ á málinu?? 

Útspil Bjarna er hallærislegt og heimskuleg þjónkun við afturhaldsöfl í USA og Ísrael

Er þetta lýðræði?

Ólafur Jóhannsson, formaður félagsins Zion, vinir Ísraels, heldur því fram oft og iðulega að Ísraelsríki sé í raun eina lýðræðisríkið í Mið-Austurlöndum. Mál sitt styður hann gjarnan með því að hann hafi dvalist í landinu og eigi þar vini af öllum trúabrögðum og þekki því vel til ástandsins.

Lýðræðið sem Ólafur hampar svo er mjög ólíkt því lýðræði sem við þekkjum.

Skoðum það nánar.

Ísraelsríki hefur enga stjórnarskrá sem kveður á um lýðræðislegan grundvöll sem þegnum þess og stjórnvöldum ber að virða. Í stað stjórnarskrár gilda nokkrir lagabálkar sem kallast „grundvallarlögin“. Helsti lagabálkurinn sem hér um ræðir er frá 1950 heitir Lög um endurkomu (hebr.: ḥok ha-shvūt). Í þeim lögum er kveðið á um rétt allra manna sem teljast af gyðingastofni og/eða gyðingatrú til að öðlast ríkisborgararétt og setjast að í Ísrael.

Í stofnskrá Ísraelsríkis frá 14. maí 1948 stendur skýrum stöfum að í ríkinu verði „tryggt fullt jafnrétti allra íbúa í stjórnmálum og þjóðfélagsstöðu án tillits til trúarskoðana, kynþáttar eða kynferðis“. Skýrara getur það vart verið á pappírnum, en raunveruleikinn er annar því stofnskráin hefur ekkert lagagildi.

Grunnlögin sem mörg hver voru samþykkt fljótlega eftir stofnun Ísraels eru samin í samræmi við stefnu síonista og því geta þau ekki samræmst fögrum orðum stofnskráarinnar um jafnrétti. Síonisku lögin, lögin um réttindi til landsins, lögin um réttinn til endurkomu og lögin um „fjarverandi“ eigendur (Absentee law) byggja öll á sama grunni: að koma eignum fyrri eigenda landsins og húsnæðisins í hendur síonistum.

Við stofnun Ísraels áttu gyðingar aðeins 6% landsins, en að loknu landvinningastríði síonista 1949 voru þeir búnir að ná 78% Palestínu undir sín yfirráð. Fyrrgreindir lagabálkar tryggðu að Palestínumenn gátu ekki snúið aftur til fyrri eigna og áttu enga möguleika á að krefjast bóta fyrir stuldinn.

Alþjóðalög kveða á um rétt flóttamanna til endurheimtu sinna heimkynna, en Ísrael - í skjóli Bandaríkjanna - hefur komist upp með að hundsa allar samþykktir alþjóðastofnana fram til þessa.

Í grundvallarlögum um „Land Ísraels“ eru ákvæði um að gyðingar eru þeir einu sem geta leigt land í ríkiseigu. Lögin kveða á um að landið sé eign ríkisins og að ríkið geti leigt það til 49 ára í senn til einstaklinga sem eru gyðingar. Aðrir íbúar landsins, arabar, drúsar eða aðrir geta ekki fengið land til að byggja á.

Vegna þess að síonistar stálu næstum öllu því landi sem nú myndar Ísrael þá er mjög lítið landnæði eftir í eigu Palestínumanna sem eru löglegir íbúar í Ísrael. Þar af leiðir að af 1,5 milljón þeirra búa um 700,000 í um 100 þorpum sem ekki eru viðurkennd af stjórn Ísraels. Þetta fólk býr við stöðugar árásir, hús þeirra eru jöfnuð við jörðu og ræktunarland gert upptækt.

Í lögum Ísraels um „endurkomu“ sem Knesset (þing Ísraels) samþykkti 1950 segir að sérhver gyðingur hefur rétt til þess að setjast að í landinu og skal fá landvistarleyfi ef hann óskar þess. Það merkilega við þessi lög er notkun orðsins „endurkoma“, því flestir sem nýta sér þessi lög hafa aldrei komið áður til landsins. Hér er að sjálfsögðu verið að túlka biblíusögur um ríki gyðinga fyrir árþúsundum. Jafnframt er girt fyrir að brotthraktir Palestínumenn sem eru fæddir í landinu geti snúið til baka til fyrri heimkynna.

Þessi lög og ýmis önnur sýna svo ekki veruð um villst að ríkið Ísrael er ríki aðskilnaðarstefnu sem byggir á kynþáttahyggju síonismans.

Ólafur Jóhannson telur að lýðræði ríki í Ísrael, en sannleikurinn er augljóslega allt annar.

„Víkingarnir borðuðu aldrei brauð“

Pólitískur megrunarkúr Sigmundar Davíðs hefur verið til skoðunar hjá næringarfræðingum.

Kemur þá í ljós að næringarfræðileg rök meltingarlæknisins Sigurjóns Vilbergssonar, sem framsóknarformaðurinn fylgir dyggilega, standast ekki. Meltingarlæknir Sigmundar Davíðs vill að hann borði bara íslenskan mat og ennfremur:  „Við eigum að bakka út úr brauðinu og mjólkurvörunum og þá lagast meltingin og við hættum að fitna“. Og Sigurjón fullyrðir: „Víkingarnir borðuðu aldrei brauð og þess vegna voru þeir kannski svona hraustir“.

Steinar Aðalbjörnsson næringafræðingur bendir á að ofát og hreyfingaleysi geri menn feita, en ekki neysla á innfluttum mat, hvorki brauði né mjólkurafurðum. Og Steinar segir ennfremur að fyrir fullyrðingum Sigurjóns „séu engin næringarfræðileg, líffræðileg eða læknisfræðileg rök“.

Nú vandast málið hjá flokksformanninum Sigmundi; Þjóremburuglið um mataræði víkinga og almenna óhollustu innfluttra matvæla er bara bull. Augljóslega ætlaði Sigmundur Davíð að slá tvær flugur í einu höggi: Fluga nr. 1.: efla þjóðrembuna og pólitískar vinsældir sínar og Fluga nr. 2: að grennast.

Nú blasir við sú óþægilega staðreynd að ef hann ætlar að grennast þá verður hann að hreyfa sig meira og bulla minna. Spurning er hvort það takist.

Smátt og smátt hallast ég að því að farsælasti flokksformaður Framsóknarflokksins í seinni tíð hafi verið Höskuldur Þórhallsson. Hann ríkti að vísu aðeins í fimmtán mínútur, en hann náði ekki að gera neinar afdrifaríkar vitleysur til skaða fyrir flokk og þjóð.

 

Fæðuöryggi Sigmundar Davíðs

Sigmundur Davíð er kominn í íslenska megrun „sem gengur út á að borða bara íslenskan mat í öll mál“ skv. skýringum flokksformannsins.

108 kílóa maður (þungaviktarmaður í pólitík?) ætlar að skafa af sér 9 erlend kíló til að byrja með.

Sigmundur byrjaði hina þjóðlegu megrun eftir að hann hitti meltingarlækni sem „talaði mikið um gæði íslenskrar matvælaframleiðslu og sagði að fólk ætti helst bara að borða íslenskan mat.“

Nánari útskýring Sigmundar Davíðs er þessi: „ef ég man rétt þá er bara helmingurinn af þeim mat sem við borðum framleiddur hér. Ef ég sleppi öðrum matvælum og bæti engu við, þá borða ég bara helminginn af því sem ég borðaði áður,“ - en hann veit að það er ekki alveg raunhæft að borða helmingi minna en áður: „Ég ætla að bæta við íslenska matinn og borða meira af honum. Jafvel þótt ég auki hann um helming er ég samt bara í 75 prósentum af því sem ég var vanur að borða.“

Nú vakna ýmsar vangaveltur:

Þurfti meltingalækni til að segja formanni Framsóknarflokksins að íslensk matvæli eru yfirleitt hin besta vara? (Hvar er arfleifð Guðna Ágústssonar? - sem aldrei sleppti tækifærum til að dásama íslenskar landbúnaðarvörur)

Ef menn fara að ráðum SD og trúa upplýsingum sem hann reiðir sig á og borða þarafleiðandi ekkert erlent: Þá leggst innflutningur matvæla af að mestu.

En hann ætlar að bæta við sig í íslenska átinu - og þá hringja mínar viðvörunabjöllur.

Dæmið er þá sirka svona: Matvælaframboð minnkar um helming og Íslendingar (a.m.k. framsóknarmenn og andstæðingar ESB) ætla að borða helmingi meira af íslenskum mat. Jón Bjarnason neyslustýringarráðherra er búinn að stoppa innflutning ýmissa matvæla með ofurtollum og innflytjendur búnir að sjá að Sigmundarkúrinn kippir stoðunum undan frekari starfsemi þeirra. Þessu til viðbótar vitum við að það er nú þegar skortur á lambakjöti og mjólkurframleiðslan rétt skreppur til með núverandi neyslu.

Niðurstaðan er þessi: heilsársþorrablót Sigmundar Davíðs er tilræði við fæðuöryggi þjóðarinnar!