Skemmileggja allt

Það er ekki nóg með að sjálfumglaðir fjárglæframenn hafi eyðilagt efnahagsumhverfi þjóðarinnar. Þeir voru einnig stórtækir í því að eyðileggja umhverfi okkar í borginni. Allsstaðar blasa við hálfbyggð hús og yfirgefin. Mörg þessara gömlu húsa gætu verið borgarprýði ef auraaparnir hefðu ekki læst klónum í þau - til þess að eyðilegga þau og byggja sínar hroðalegu skýjaborgir sem stinga í stúf við umhverfið. Og eyðileggja það til frambúðar.

Mál að linni. 

Vilja bjarga Skuggahverfi

Gróska í gerð heimildamynda

Nú eru tvær íslenskar heimildamyndir sýndar í kvikmyndahúsum borgarinnar. Draumalandið og myndin um Bobby Fischer og Sæma rokk í Háskólabíói og nýlokið er sýningum á mynd Friðriks Þórs um Sólskinsdrenginn Kela.

Uppgangur heimildakvikmynda á Íslandi er staðreynd og á m.a. rætur sínar að rekja til breytinga á kvikmyndasjóði sem komu til framkvæmda um síðustu aldamót. 

Þá var kvikmyndasjóði skipt í deildir og heimildamyndagerðarmenn þurftu ekki að keppa við aðrar greinar kvikmynda um fjármagn frá sjóðnum. 

Í vinnslu er fjöldi mjög spennandi heimildamynda sem spanna vítt svið. Í sumum myndanna er litið til baka og örlög fyrri kynslóða könnuð, aðrar segja frá fólki og fyrirbrigðum í nútímanum.

Ég starfa við framleiðslu heimildamynda og fylgist með því sem kollegarnir eru að bjástra við. En það er ekki bara dans á rósum hjá okkur. Einn helsti dragbítur á framgang heimildakvikmynda er afstaða ráðamanna íslenskra sjónvarpsstöðva. Tvær þeirra, Stöð 2 og Skjárinn, kaupa alls ekki íslenskar heimildakvikmyndir og Sjónvarpið borgar smánarlegar upphæðir fyrir sýningarréttinn. Einnig virðist sú stefna ríkjandi þar að nú skuli fækka sýningum á íslenskum heimildamyndum. Þessi stefna varð fyrst merkjanleg árið 2007 og virðist halda áfram. Stefna RÚV gengur þvert á þá þróun sem hófst um aldamótin og er nú að skila mörgum frábærum kvikmyndum. Það gæti farið svo að stefna forráðamanna RÚV og annarra sjónvarpsstöðva verði til þess að heimildamyndagróskan stöðvist. Það tekur mörg ár að ná upp dampi í starfsgreininni en það þarf ekki nema skammsýni og stefnuleysi í stuttan tíma til að drepa allt í dróma.

Heimildamyndir eru oft framleiddar við mjög erfið skilyrði og margar ná ekki landi í fjármögnun. Myndin um Breiðavíkurdrengina, stórmerkilegt átak til að opna falin kaun þjóðfélagsins, skilur aðstandendur eftir með töluverðar skuldir. Kvikmyndin um Bobby Fischer og Sæma rokk er gerð án styrkja frá Kvikmyndamiðstöð. Hún er fullgerð vegna ótrúlegrar þrjósku eins manns og aðstoð vina og kollega.

Nú eru í vinnslu nokkrar heimildamyndir um hrunið og búsáhaldabyltinguna.  Enginn miðill er fær um að flytja þjóðinni nýja og raunhæfa sýn á atburði stundarinnar og tengslin við fortíðina líkt og góð heimildakvikmynd gerir. Draumalandið er dæmi um slíka kvikmynd. Það eru ekki allir sammála því sem þar er skellt fram, en myndin fær alla sem hana sjá til þess að hugsa alvarlega um þá pólitík sem hér hefur grasserað undanfarna áratugi.

Núverandi menntamálaráðherra hefur sýnt þeim sjónarmiðum sem hér eru sett fram skilning. Ég vona að Katrín Jakobsdóttir fái tækifæri til að sinna starfinu áfram og  sýna hvað í henni býr eftir kosningarnar. Ég mun að vísu ekki kjósa hennar flokk vegna afstöðunnar til Evrópusambandsins - það er slíkt hagsmunamál í mínum augum. 

Þorskurinn syndir í sjónum

Það synda einkavæddir þorskar í sjónum við strendur landsins. Næstum hver einasti þorskur er í einkaeigu, líka þeir sem á eftir að klekja út. Þorskarnir hafa ekki hugmynd um þetta og ekki er vitað hvort þetta valdi þeim áhyggjum.

Á Íslandi  eru stjórnmálamenn sem börðust fyrir einkavæðingu þorsksins á Alþingi. Sömu aðilar börðust fyrir einkavæðingu bankanna.

Stjórnmálaflokkar sem hafa staðið fyrir einkavæðingu þorskanna og bankanna eru á móti aðild Íslands að Evrópusambandinu. Þeir bera því við að það sé andstætt hagsmunum þjóðarinnar. Þeir hafa ekki geta sýnt framá að einakvæðingin sem þeir stóðu fyrir þjóni hagsmunum þjóðarinnar. Reynsla virðist sýna að einkavæðingin sé andstæð hagsmunum þjóðarinnar.

Kanski þjónaði einkavæðingin hagsmunum flokkanna sem stjórnuðu henni. Eftil vill voru það einhverjir stuðningsmenn þessara flokka sem höfðu hag af einkavæðingu fiska og banka? 

Sumir flokkar sem eru andvígir aðild að ES segja okkur að það sé vegna sjávarútvegsstefnu ES og vegna landbúnaðarstefnu ES. Þeir segja að þeir vilji ekki að auðlindir landsins lendi í höndum erlendra aðila. En þeir vilja einkavæða auðlindirnar - það glitti í þann möguleika í s.k. REImáli. Einkavæddar auðlindir geta auðveldlega ratað í hendur erlendra auðhringa. Líka einkavæddir þorskar. 

Sumir flokkar eru hlyntir því að raforkan sé að mestu notuð til  gagns fyrir erlenda stóriðju - og það liggur á að fjölga erlendum stóriðjuverum vegna þess að einkavæðing bankanna leiddi þjóðina í ógöngur. Þeir segja að þannig sé hægt að skapa ný störf strax. Reynslan sýnir að stóriðjan skapar ekki ný störf. Austfirðingum fækkar þrátt fyrir stóriðju. Stóriðjan virðist helst flytja menn á milli starfa. Hvert starf í álveri kostaði rúmar 100 milljónir krónur. Íslendingar hafa glatað miklu af lánstrausti sínu hjá erlendum bönkum. Það verður því dýrara að afla lánsfjár til að byggja ný orkuver og þá verða störfin sem verða flutt til stóriðjunnar enn dýrari.

Flokkarnir sem einkavæddu þorskinn og bankana og vilja selja orkuna á vægu verði til erlendrar stóriðju til að flytja til störf vilja ekki ganga í ES vegna þess að þá missi þjóðin fullveldi sitt - a.m.k. að hluta. Hvernig skilgreina þeir fullveldi? Er það fullvalda þjóð sem er búin að byggja upp svo einhæfa nýtingu á raforkunni að hún er háð ákvörðunum eigenda stóriðjuvera sem eru teknar með hagsmuni auðhringa í fyrirrúmi?

Er það fullvalda þjóð sem býr við myntkerfi sem er ónýtt og opið fyrir duttlungum spákaupmanna? Er það hluti af fullveldinu að hafa ofurháa vexti og gjörónýta mynt? Er það fullvalda ríki sem er aðili að samningum sem hafa áhrif á löggjöf þess - án þess að ríkið hafi minnstu möguleika á að hafa áhrif á samningasmíðina?

Þorskurinn syndir áfram í sjónum, en margir stjórnmálamenn eru eins og þorskar á þurru landi. Það er ekki vitað hvort það veldur þeim áhyggjum.

 

 

Sjálfstæðisflokknum tókst það

Nú hefur Sjálfstæðisflokknum tekist að hindra (tímabundið) að hugmyndir um stjórnlagaþing nái fram að ganga.  Þeir hafa gert athugasemdir við kostnaðinn og svo telja þeir það vera atlögu gegn Alþingi ef þjóðin telur þörf á stjórnlagaþingi.

Hér endurtek ég það sem ég skrifaði 16. mars s.l.:

„Það er staðreynd að þátttaka í kosningum minnkar, m.a. má sjá þá þróun í yfirstandandi prófkjörum. Það er líka staðreynd að traust almennings á þingmönnum er nú minna en áður.

Ein leið til að sporna gegn þessari þróun, þessari hrörnun lýðræðisins, er að sanna fyrir þjóðinni að hennar álit skipti máli alla daga en ekki bara á 4ja ára fresti.

Ragnar Aðalsteinsson var í viðtali hjá Ævari Kjartanssyni og Ágústi Þór Árnasyni á Rás 1 í gær (sunnudag). Þar útskýrði hann hugmyndir sínar um stjórnlagaþing, skipað til jafns konum og körlum og fjölbreyttum fulltrúahóp sem endurspeglaði allt þjóðfélagið. Þetta þing kæmi saman og skrifaði nýja stjórnarskrá og sendi hana svo til þjóðarinnar.  Stjórnarskráin færi svo inn á öll heimili, alla vinnustaði og hverja einustu skólastofu þar sem hún væri rannsökuð og rædd. Síðan er hún aftur tekin til umræðu á stjórnlagaþinginu, lagfærð og loks lögð fyrir þjóðina til samþykktar í þjóðatkvæðagreiðslu.

Eftir þetta eiga Íslendingar sína eigin stjórnarskrá sem tilgreinir réttindi og skyldur þjóðarinnar. Hvert einasta mannsbarn veit þá að þetta plagg endurspeglar afstöðu þjóðarinnar, það er frá henni komið og eftir henni skal starfað.Það verður dýrt fyrir þjóðina ef Sjálfstæðisflokknum tekst að eyðileggja þessa þróun til betra lýðræðis. Það mun kosta mikil átök og margra ára ófrið.“

Ég stend við hvert orð.

Skilanefnd Sjálfstæðisflokksins

Enn er verið að ræða fjármál stjórnmálaflokkanna.

Allt frá 1993 hafa ýmsir þingmenn reynt að koma skikki á þess mál. Jóhanna Sigurðardóttir hefur verið staðfastur flytjandi tillagna um opnun bókhalds og takmörkun á fjáraustri fyrirtækja í flokkssjóði. Það er óhætt að segja að hennar tími sé einnig kominn í þessu máli. Eftir því sem ég kynni mér betur feril hennar vex álit mitt á Jóhönnu.

Helsta hindrunin hefur ætíð verið afstaða Sjálfstæðisflokksins og við atkvæðagreiðslu árið 2006 voru Sigurður Kári Kristjánsson og Birgir Ármannsson á móti nýjum lögum sem lagfærðu ástandið á þessi sviði.

Eftir stendur að háar fjárhæðir voru greiddar í sjóð valdamesta flokks landsins þremur dögum áður en það varð ólöglegt. Þessi aðgerð  afhjúpar siðferðisbrest flokksmannanna sem fóru á stúfana til að afla fjárins og þeirra sem samþykktu að taka við þeim.

Aðrir sem vissu um þennan gjörning eru einnig sekir um siðleysi. Þessir atburðir hafa vakið öldur reiði jafnt innan Sjálfstæðisflokksins sem utan.

Eftir því sem best verður séð þá eru þessar upphæðir einsdæmi og spurningar um tilgang styrkjanna hljóta að vakna.

Og það má spyra: Hvers vegna fengu Vinstri grænir ekki 55 millur?

Vegna þess að þeir báðu ekki um það?

Vegna þess að þeir voru ekki við kjötkatlana?

Svarið er já við báðum spurningum.

Þessi vinnubröð Sjálfstæðismannanna segja sína sögu um tengsl milli manna sem eru í viðskiptum og vilja ná árangri og manna sem eru í stjórnmálum og skortir siðferði.

Og nú verður „skilanefnd“ Sjálfstæðisflokksins að safna fé til að endurgreiða 55 milljónir í þrotabú FL-Group og Landsbankans.

En endurgreiðslan hreinsar ekki andrúmsloftið.

Það eru bara kjósendur sem geta haft síðasta orðið í þessu máli.

Lofsverð flokkshollusta

Staksteinar Morgunblaðsins taka oft furðulegan pól í hæðina. Stundum skín flokkshollustan í gegn og þá getur margt skondið birst í þessum nafnlausa dálki.  Þegar Sjálfstæðisflokkurinn lendir í sterkum mótvindi grípa Staksteinar til sinnar sérstöku rökhyggju sem er venjulegum stjórnmálaáhugamanni illskiljanleg. 

Nýjasta dæmið birtist í dag 11. apríl. Staksteinar skrifar:

„Nú hefur Andri Óttarsson, framkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins, axlað sína ábyrgð og sagt af sér. Hvað gerist hjá hinum flokkunum, sem sátu í sömu súpunni?“

Hér má benda á að Andri átti ekki frumkvæði að styrkumsóknum og tók ekki ákvörðun um að þiggja tugmilljónastyrkina. Hver er ábyrgðin sem hann hefur „axlað“?

Og svo spyrja Staksteinar hvað aðrir flokkar „sem sátu í sömu súpunni“ gera í málinu! Þetta er djörf tilraun til að rugla lesendur. Súpan sem Sjálfstæðisflokkurinn situr í er að verðmæti kr. 55 milljónir.

Þessi súpa er einkaeign flokksins. Önnur framlög til Samfylkingar og Framsóknarflokks eru svipaðar að upphæð og þau framlög sem Sjálfstæðisflokkurinn  fékk frá nánast sömu aðilum. Ef þessar risaupphæðir hefðu ekki komið til þá væri engin súpa til að sitja í. Er þetta of lélegur sannleikur fyrir Staksteina?  Hrekur flokkshollustan hann til að reyna að blekkja lesendur með svona hallæris „rökum“.

Súpan er bragðbætt með nokkrum staðreyndum:

- Milljónatugunum var komið í flokkssjóðinn þremur dögum áður en það varð ólöglegt. 

- Fulltrúar flokksins voru á sama tíma að ræða á þingi um nauðsyn þess að öflug fyrirtæki ættu þess ekki kost að hafa áhrif á stjórnmálaflokka með fjáraustri.

- Flokksmenn sem vissu um þennan fjáraustur þögðu allir sem einn. Málið komst í hámæli vegna þess að gefendurnir fóru á hausinn og þá opnuðust bækurnar. 

Allt þetta sýnir sérstöðu Sjálfstæðisflokksins í þessu máli og Staksteinar geta ekki breytt því. Tilraunin er bara hallærisleg. 

 

Hvar endar þetta??

Á visir.is eru eftirfarandi upplýsingar:

„Misræmi er á milli þess sem Guðlaugur Þór Þórðarson fyrrverandi heilbrigðisráðherra sagði um vitneskju sína um styrk FL Group til Sjálfstæðisflokksins og þess sem Morgunblaðið fullyrðir um málið í dag.Í samtali við Vísi í gær sagðist Guðlaugur ekki vera inni í fjármálum flokksins. Hann hafi ekki vitað af styrk FL Group upp á 30 milljónir króna til Sjálfstæðisflokksins í lok desember 2006, þegar hann var stjórnarformaður Orkuveitu Reykjavíkur.Þegar Vísir spurði hann um málið í gær, sagðist Guðlaugur hafa heyrt af styrknum samdægurs, eða fyrir nokkrum dögum. Í Morgunblaðinu í dag er hins vegar fullyrt að Guðlaugur Þór hafi haft forgöngu um að útvega flokknum þessa styrki í árslok 2006. Honum hafi þó ekki verið kunnugt um upphæðina. Hann hafi boðið Anda Óttarssyni þá nýjum framkvæmdastjóra flokksins að hafa milligöngu um styrki frá um 10 fyrirtækjum, sem hvert um sig myndi leggja til um þrjár milljónir króna þannig að undir forystu FL-Group fengjust um 30 milljónir króna í flokkssjóðinn.“

Geir tók á sig alla sök - framkvæmdastjórar, núverandi og fyrrverandi komu ekki nálægt þessu.

Og Geir sagði á þingi þremur vikum áður en 30 millur komu í flokkssjóðinn frá FL Grúpp:

„Við teljumnauðsynlegt að verja stjórnmálalífið fyrir þeirri hættu að gerðar verðitilraunir til þess að hafa áhrif á úrslit einstakra mála með óeðlilegum hætti.«

Hvar endar þetta?? 

 

 

Útbreidd gleymska eða lygavefur?

Davíð Oddsson grínaðist með norska seðlabankastjórann í frægri landsfundarræðu, annað hvort væri hann með alzheimer eða hinn versti lygari.

 Nú vaknar spurningin um útbreiðslu almennrar gleymsku eða lygabylgju sem gripið hefur um sig innan Sjálfstæðisflokksins.

Geir Haarde, maðurinn sem er að yfirgefa sviðið, er sá eini sem man eitthvað um þessar háu greiðslur frá FL-Grúpp og Landsbankanum.

Ég er frekar feginn fyrir hönd flokksins að málið gengur upp með þessum hætti.  Hugsum okkur til dæmis atganginn sem hefði orðið ef Kjartan Gunnarsson, fyrrv. framkvæmdastjóri flokksins og bankaráðsmaður Landsbankans, hefði munað eitthvað um málið. Þá hefðu pólitískir andstæðingar rekið upp ramakvein og reynt að koma höggi á hann.

Þetta er besta lausnin, Geir biðst afsökunar á einkavinavæðingu bankanna og tekur á sig alla ábyrgð á 55 milljónum frá aðilum sem nú þykir ekki gott að hafa átt að vinum. Svo er Geir bara farinn og FLokkurinn stendur keikur eftir.

Skilað til lögaðila

4. hluti. Baugur, Borgarnes og smjörklípuaðferðin

VILHJÁLMUR EGILSSON EKKI Í NÁÐINNI

Davíð Oddsson sagði í landsfundarræðunni: „það er þó ekki með sanngirni hægt að neita því að það sýnir athyglisverða kímnigáfu að fela manninum sem var ráðinn af Jóni Ásgeiri, Hreiðari Sigurðssyni og Hannesi Smárasyni til að stýra Samtökum atvinnulífsins að undirbúa nýjar siðareglur fyrir Sjálfstæðismenn.“  

Hver er bakgrunnur þessarar „kímnigáfu“?

Það stóð til að Illugi Gunnarsson tæki við forystu SA með velþóknun sjálfstæðismanna. En fulltrúar Baugs og fleiri fyrirtækja þvertóku fyrir það að fyrrum aðstoðarmaður Davíðs fengið stöðuna og sættust á Vilhjálm Egilsson, annan sjálfstæðismann. Þetta reyndist of stór biti fyrir Davíð að kyngja og því fékk Vilhjálmur þessa grimmu ádeilu frá Davíð.

Hér er enn eitt lifandi dæmið um það sem Ingibjörg Sólrún fjallaði um í Borgarnesræðunni. Hún sagði: „Það má leiða að því rök að afskiptasemi stjórnmálamanna af fyrirtækum landsins sé ein aðal meinsemd íslensks efnahags- og atvinnulífs.“ Og hér er viðeigandi að vitna í grínarann Pétur Jóhann: Sæll, eigum við að ræða þetta eitthvað meira?

 

AFSÖKUNARBEIÐNIR

Stjörnublaðamaður Sjálfstæðisflokksins, Agnes Bragadóttir, skrifar í Mbl. 29. 03.09 að Geir Haarde hafi beðist afsökunar en ekkert bóli á afsökun Ingibjargar Sólrúnar.

Agnes sleppir því að Geir bað landsfund Sjálfstæðisflokkinn afsökunar á því einu að ríkisstjórn Davíðs brá út af stefnu flokksins um dreifða eignaraðild þegar bankarnir voru einkavæddir. „Hefðu þeir gert það (fylgt stefnu flokksins, innsk. HH) væru líkur á því að bankarnir hefðu ekki verið jafn sókndjarfir og áhættusæknir og raunin varð“ sagði Geir (vefur RÚV 27.03.09).

Hér er komin afsökun á pólitískri aðgerð ríkisstjórnar Davíðs Oddssonar og Halldórs Ásgrímssonar. Sem leiddi til áhættusækni sem er augljóslega einn af stóru þáttunum í hinu íslenska efnahagshruni.

Í ritstjórnargrein Morgunblaðsins 18. ágúst 1999 var skrifað:  „Hér skal fullyrt, að það verður krafa  almennings í þessu landi að tryggð verði dreifð eignaraðild að öllum  ríkisbönkunum, sem til stendur að einkavæða. Hlutskipti þeirra stjórnmálamanna,  sem reyna að draga úr því að það verði gert eða bregða fæti fyrir það verður  ekki öfundsvert.“

Sjálfstæðisflokkurinn brást, nei sjálfstæðismenn fyrirgefiði, og horfið var frá dreifðri eignaraðild einkavæddu bankanna. Og hér er því spáð í ritstjórnargreininni að stjórnmálamennirnir sem börðust  gegn stefnu Sjálfstæðisflokksins verði í vondum málum. Í tilvitnaðri ritstjórnargrein er verið að gagnrýna Sighvat Björgvinsson sem átti svo engan þátt í því að einkavinavæða bankana. Það voru Davíð, Geir ofl. sem brugðu fæti fyrir stefnu flokksins og seldu auðmönnum með rétta flokksliti ráðandi hluti í Landsbankanum og Búnaðarbankanum. Geir er búinn að biðjast afsökunar, sá eini af þeim sem gengu þvert gegn „kröfu almennings“.

Ingibjörg Sólrún kom ekki nálægt einkavinavæðingu bankanna og getur því ekki fetað í afsökunarfótspor Geirs eins og Agnes krefst.

En glæpurinn skal vera Samfylkingarinnar og Agnes Bragadóttir kann líka að vitna í Borgarnesræðuna: „Fyrirgefðu, Ingibjörg Sólrún: Hversu langt var nefið sem þú gafst okkur Íslendingum með Borgarnesræðunni þinni? …Kanntu ekki að skammast þín? Er engin ástæða fyrir þig og þinn flokk að biðjast afsökunar á endalausu auðmannasmjaðri, Baugsdýrkun, hjákátlegum tvískinnungi, að þykjast vera fulltrúar alþýðu, en vera ekkert annað en attaníossar útrásarvíkinga? Ég bara spyr.“ (Mbl. 29. mars).

Í miklum ákafa sínum til að sýna þjóðinni að það var Samfylkingin sem í vann rauninni „í þágu þeirra, sem áttu mestan þátt í efnahagshruni Íslendinga“ þá hefur hlutur annarra auðhringa ekki komið til umræðu. Samson/Björgólfar og S-hópurinn viðrast ekki hafa notið ásta Samfylkingarinnar og verður hlutur þeirra því hverfandi í þessari tilraun Sjálfstæðismanna til að koma sök sinni á Samfylkinguna.

Þessir auðhringar áttu þó stóru bankana sem léku svo afdrifaríkt hlutverk í efnahagsóförum þjóðarinnar.

Matthías Johannessen skrifar í Lesbók Mbl.: „þegar Sjálfstæðisflokkurinn reyndi að sporna gegn óeðlilegum áhrifum auðhringja í íslensku samfélagi“.

Einhver hlýtur að spyrja: var einkavinavæðing bankanna liður í því að sporna við áhrifum auðhringa í íslensku samfélagi?

Og enn má spyrja: hvort hafði verri afleiðingar fyrir efnahag Íslendinga meint „auðmannasmjaður“ Samfylkingarinnar eða einkavæðing bankanna með þeim hætti sem Sjálfstæðisflokkurinn hafði forystu um? Agnes Bragadóttir, hinn borubratti talsmaður Sjálfstæðisflokksins, er ekki í vafa. 

 

3. hluti. Baugur, Borgarnesræðan og smjörklípuaðferðin

SKIPT Í LIÐ

Áróðurssmiðir Davíðs skiptu öllum í tvö lið; „við“ og „Baugsliðið“. Þetta er hagkvæmt og þægilegt, línurnar dregnar hreint og klárt, og skotleyfi gefið á alla sem Davíð, Birni Bjarnasyni og Hannesi hugnast ekki.Auk afdrifa fjölmiðlalaganna er „helgisögnin“ um samtengingu Samfylkingarinnar og Baugsveldsins mikilvæg í málflutningi áhangenda Davíðs. Henni er haldið á lofti með tilvísunum í Borgarnesræðu Ingibjargar Sólrúnar frá 9. febrúar 2003. Með þessu er Samfylkingunni skellt í Baugsliðið í heilu lagi og þá rennur kenningin um afdrif fjölmiðlalaganna saman við heimavist Samfylkingarinnar hjá Baugi.

Og um Baug/Samfylkingu sagði DO m.a. í landsfundarræðunni: „Þegar Sigmundur Ernir fór af fréttastofu Baugs beint í framboð Samfylkingarinnar fyrir norðan rakst ég á fyrrverandi starfsmann af þeirri stöð. Ég var að undrast þessi hröðu vistaskipti en sá sagði að þetta væri ekkert merkilegt. Sigmundur Ernir ákvað bara að færa sig til innan samsteypunnar“.

Björn Bjarnason fyrrv. dómsmálaráðherra skrifar á bloggi sínu um Borgarnesræðuna: „Þá tók Samfylkingin afstöðu með Baugi gegn Sjálfstæðisflokknum, eins og fræg Borgarnesræða Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttir þykir sýna“. Og að þar: „hafi hún gefið veiðileyfi á Davíð Oddsson“ (BB á vef sínum 22.2.09 og 8.3.2003).

Samfylkingin, og sérstaklega Ingibjörg Sólrún, „tók afstöðu með Baugi“ og þá liggur beinast við að segja í framhaldinu: og stuðlaði þannig að efnahagshruninu sem varð nokkrum árum seinna! Langsótt? Nei rökrétt út frá því sem Davíð og Hannes hafa upplýst okkur um afleiðingar hins „mesta pólitíska skemmdarverks… í síðara tíma pólitískri sögu Íslands“, eyðilegging fjölmiðlalaga Davíðs Oddssonar.

Enda skrifar Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgnublaðsins og einn innmúraðasti flokksmaður Sjálfstæðisflokksins, í herhvatningu sinni til Sjálfstæðismanna á AMX vefnum: „Í umræðum á undanförnum mánuðum hefur verið dregin upp of einföld mynd af því, sem gerzt hefur. Andstæðingar Sjálfstæðisflokksins, og þá sérstaklega Samfylkingin eiga hér meiri hlut að máli en fram hefur komið og ástæða til fyrir frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins að halda því til haga í kosningabaráttunni.“„Þessi útgáfa þarf að snúast um „eigin orð“ opinberra og óopinberra talsmanna Samfylkingarinnar um framvindu íslenzks viðskiptalífs á undanförnum árum, hugsunarlausa hyllingu þeirra á svonefndum „útrásarvíkingum“, herferð þeirra gegn eftirlitsstofnunum, sem samfélagið hafði komið á fót og svívirðingum þeirra um þá einstaklinga, sem höfðu aðra skoðun á því, sem hér var að gerast, að ekki sé talað um þá, sem sinntu lögbundnum skyldustörfum á því sviði.“ „Umtöluð Borgarnesræða Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur hlýtur að skipa sérstakan sess á „Þeirraeiginorð.is“. „Ríkt tilefni er til að hún verði aðgengileg öllum þeim, sem hafa áhuga á að kynnast formlegu upphafi sóknar Samfylkingarinnar í þágu þeirra, sem áttu mestan þátt í efnahagshruni Íslendinga.“

Og gamla brýnið Matthías Johannessen, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, mætir líka til leiks og skrifar:       „Það breytir heldur ekki öllu um ábyrgð okkar að aðrir flokkar gerðu lítið sem ekkert þegar Sjálfstæðisflokkurinn reyndi að sporna gegn óeðlilegum áhrifum auðhringja í íslensku samfélagi, og sumir þeirra lögðust reyndar á árarnar með stórfyrirtækjunum í þeim átökum.“ „En lögregla og ákæruvald áttu mjög undir högg að sækja og þá ekki sízt vegna þess að forysta Samfylkingarinnar með Borgarnesræðu formannsins á vígorðaspjaldi dægurbaráttunnar ýtti undir þessar lágkúrulegu pólitísku ásakanir.“„Rannsókn á hruninu mun væntanlega leiða Baugsdekur samfylkingarmanna í ljós, en Sjálfstæðisflokkurinn er saklaus af því, enda hafa forystumenn hans ekki farið varhluta af ofsóknum Baugsmiðlanna. Þeirra syndir eru aðrar og þá einkum andvaraleysi og barnaskapur andspænis grimmu og harðsvíruðu auðvaldi sem sveifst einskis.“ (Lesbók Mbl. 4. apríl 09)

Borgarnesræða ISG er margnefnd sem sönnunargagn um “Baugsdekur samfylkingarmanna“ og að þar „hafi hún gefið veiðileyfi á Davíð Oddsson“.Hér er enginn að hafa fyrir því að vitna í sjálfa ræðuna sem hefur verið svo afdrifarík. Menn hljóta að verða forvitnir um innihald þessar ógnarplaggs og „kynnast formlegu upphafi sóknar Samfylkingarinnar í þágu þeirra, sem áttu mestan þátt í efnahagshruni Íslendinga.“ eins og Styrmir Gunnarsson skrifar.

BORGARNESRÆÐAN

Hér ætla ég að bregða út af vananum og vitna beint í ræðuna, reyna að finna allt þetta sem hér hefur verið tínt til um kyngimagnað innihaldið. Það er erfitt að finna þá hluta ræðunnar sem Sjálfstæðismenn vísa svo kyrfilega til (án þess þó að birta þá) og eiga að sanna hvernig Samfylkingin gekk í björg Baugsveldisns.

Hér eru tvær ítarlegar tilvitnanir sem fjalla um leikreglur þjóðfélagsins og innihalda kröftuga gagnrýni á Sjálfstæðisflokkinn undir forystu Davíðs: „Og þess vegna held ég að Sjálfstæðisflokkurinn sé fastur í viðjum fortíðar – sem einu sinni var og aldrei kemur aftur – þegar hann hafnar öllum leikreglum í lýðræði sem ekki fela í sér fulltrúalýðræði í einhverri mynd. Honum finnst merkilegra að fá niðurstöðu um Evrópusambandið á 1300 manna landsfundi en í 3000 manna almennri kosningu. Hann er flokkur hins stjórnlynda lýðræðis andspænis frjálslyndu lýðræði Samfylkingarinnar. 
En hvað er átt við með frjálslyndu lýðræði? Jú, í hinu frjálslynda lýðræði er hinum frjálsa einstaklingi skipað hærra en stofnunum samfélagsins eða eins og einhvern tímann var sagt – frjáls þróun einstaklingsins er forsenda frjálsrar þróunar heildarinnar og öfugt. Merkilegt að það skuli þurfa að kenna sjálfstæðismönnum þessi grundvallaratriði einstaklingshyggjunnar! Í hinu frjálslynda lýðræði tekur einstaklingurinn að sér að verja ákveðin grundvallarréttindi mannsins, þ.e. rétt hvers og eins til þess að skapa sjálfan sig, vera til á eigin forsendum, hafa sérstöðu og njóta viðurkenningar sem slíkur (konur, samkynhneigðir, innflytjendur). Í hinu fjrálslynda lýðræði virðum við rétt fólks til skoðana, þar byggjum við á samskiptum og samræðum milli stjórnvalda og samfélags óbreyttra borgara (andófshreyfingar, foreldrafélög, íbúasamtök, einsmálshreyfingar). Samfélag óbreyttra borgara er sífellt að verða sterkara og um leið gerir vart við sig sú tilhneiging flokkanna – ekki síst Sjálfstæðisflokksins – að ná tökum á þessu samfélagi, koma ár sinni þar vel fyrir borð, nýta þau í flokkspólitískum tilgangi, gera þau að tæki í verkfærasafni sínu og draga þannig úr sjálfstæði þeirra og þar með lýðræðislegu hlutverki og áhrifum. Hið stjórnlynda lýðræði reynir að ýta hinu frjálslynda lýðræði til hliðar.“

„Í efnahags- og atvinnumálum hljótum við líka að leiða til öndvegis leikreglur hins frjálslynda lýðræðis. Okkur kemur ekkert við hvað þeir heita sem stjórna fyrirtækjum landsins eða hvaða flokki þeir fylgja að málum. Gamlir peningar eru ekkert betri en nýir. Ef ketti er ætlað að veiða mýs þá má einu gilda hvort hann er svartur eða hvítur – svo lengi sem hann gegnir sínu hlutverki. Í atvinnu- og efnahagslífinu eru það umferðarreglurnar sem gilda og þær eiga að vera skynsamlegar og í þágu alls almennings. Stjórnmálamennirnir bera ábyrgð á leikreglunum en leikendur bera ábyrgð á því að fara eftir þeim. Það má leiða að því rök að afskiptasemi stjórnmálamanna af fyrirtækum landsins sé ein aðalmeinsemd íslensks efnahags- og atvinnulífs. Þannig má segja að það sé orðstír fyrirtækja jafnskaðlegt að lenda undir verndarvæng Davíðs Oddssonar eins og það er að verða að skotspæni hans. Ég vil þannig leyfa mér að halda því fram að það hafi skaðað faglega umfjöllun um Íslenska erfðagreiningu, bæði hérlendis og erlendis, að sú skoðun er útbreidd að fyrirtækið njóti sérstaks dálætis hjá forsætisráðherranum. Það vekur upp umræðu og tortryggni um að gagnagrunnur fyrirtækisins og ríkisábyrgðin byggist á málefnalegum og faglegum forsendum en ekki flokkspólitískum. Sama má segja um Baug, Norðurljós og Kaupþing. Byggist gagnrýni og eftir atvikum rannsókn á þessum fyrirtækjum á málefnalegum og faglegum forsendum eða flokkspólitískum? Ertu í liði forsætisráðherrans eða ekki – þarna er efinn og hann verður ekki upprættur nema hinum pólitísku afskiptum linni og hinar almennu gegnsæju leikreglur lýðræðisins taki við.“

Hér er varað við afskiptum stjórnmálamanna af málum einstakra fyrirtækja.

Dæmi um slík afskipti eru síbylja sjálfstæðismanna s.s. Björns Bjarnasonar um Baugsmiðla og hið sláandi dæmi um handstýringu forystumanna Framsóknar- og Sjálfstæðisflokka á einkavæðingu bankanna. Nefna má fleira, Íslenskir aðalverktakar og viðskiptin kringum herinn í áratugi.

Ingibjörg Sólrún er greinilega að velt við steini sem ekki má snerta. Ræðan snýst einfaldlega ekki um það sem áróðursmenn Sjálfstæðisflokksins fullyrða aftur og aftur – að hér sé „upphafi sóknar Samfylkingarinnar í þágu þeirra, sem áttu mestan þátt í efnahagshruni Íslendinga.“Allir sem kynna sér málið án augnleppa flokksins sjá að þessi málflutningur Styrmis, Davíðs, Björns, Matthíasar og Hannesar er fádæma ósvífinn.

Í Borgarnesræðunni fjallaði Ingibjörg Sólrún nefnilega um flokkspólitísk afskipti af atvinnulífinu sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur ástundað í áratugi – þess vegna er þeim svona uppsigað við ISG; hún kom við kauninn. Hún sagði það sem má ekki segja upphátt og uppskar einhverjar mestu árásir sem einn stjórnmálamaður hefur mátt búa við.

Það er megin inntak í málflutning þeirra forystumanna Sjálfstæðisflokksins sem hér er vitnað til um Baug og Samfylkinguna að „sanna“ skal ábyrgð Samfylkingarinnar á efnahagshruninu. Þá er bara eftir að spyrja: en hvað um Samson/Björgúlfsfeðga, Farmsóknarflokkinn og S-hópinn. Hvaða saklausu kórdrengir eru þar á ferð. Aðilar sem hvergi koma við sögu þegar sýna skal „sókn Samfylkingarinnar“ í þágu þeirra sem sendu okkur fram af bjargbrúninni! Segir þessi vöntun eitthvað um málatilbúnaðinn?

Ég læt lesendur um að draga sínar niðurstöður.

 

Í 4. hluta mætir Agnes Bragadóttir til leiks -  með Borgarnesræðuna í farteskinu (að sjálfsögðu).