Ein lítil skýrsla

Það hefur komið fram í orðum Seðlabankastjóra að stjórn bankans hafi varað stjórnvöld við yfirvofandi hruni. Talað var um o% líkur á að íslensku bankarnir lifi af. Þessi aðvörun á að hafa komið fram í júní.

Nú hefur gengið erfiðlega að finna þessum orðum stað - þ.e. í tíma og rúmi. Helst er að skilja á forsætisráðherra að þau gætu hafa fallið í símtali við seðlabankastjóra. En forsætisráðherra man þetta ekki vel. Það er sjálfsagt erfitt að muna orð sem sögð eru í síma í amstri dagsins innan Stjórnarráðsins. En það er auðveldara að muna skrifaðar skýrslur. 

Seðlabankinn gaf út eina slíka 26. apríl, undir nafninu Fjármálastöðugleiki. Hér er úrdráttur og kemur þar fram mat bankans og Fjármálaeftirlitsins:

„Í Fjármálastöðugleika fyrir ári var niðurstaða greiningar Seðlabanka  Íslands sú að fjármálakerfið væri í meginatriðum traust. Sú niðurstaða  er óbreytt.  Ársreikningar íslenskra fjármálafyrirtækja fyrir árið 2007, sérstaklega  þriggja stærstu bankanna, sýna enn sem fyrr að þeir eru þróttmiklir.

Eiginfjárstaða, arðsemi og lausafjárstaða þeirra er viðunandið.  Álagspróf Fjármálaeftirlitsins (FME) og Seðlabankans staðfesta þetta.  Rekstraruppgjör bankanna fyrir fyrsta fjórðung þessa árs er í samræmi  við það mat. Vegna umframeignar í erlendum gjaldeyri urðu þeir ekki  fyrir tapi af völdum lækkunar á gengi íslensku krónunnar heldur þvertá móti.

Bankarnir voru á margan hátt vel búnir undir að mæta lausafjárþrengingum  og efnahagslegum áhrifum þeirra á starfssvæðum sínum.Að nokkru má rekja það til viðbragða þeirra við andstreyminu semþeir mættu á fyrri hluta árs 2006 en sá vandi var ekki alþjóðlegur.

Nú  takast þeir á við lækkun eignaverðs, hækkun fjármagnskostnaðar og  takmarkaðan aðgang að erlendum lánsfjármörkuðum.

Almennt hefur gengið vel að auka innlán og í lok árs 2007 voru meira en tveir þriðju hlutar innlána þriggja stærstu bankanna frá erlendum aðilum. Á heildina litið er niðurstaða Seðlabankans enn sú að fjármálakerfið  sé í meginatriðum traust. Íslenska bankakerfið uppfyllir kröfur  sem gerðar eru til þess og stenst álagspróf sem Fjármálaeftirlitið og  Seðlabankinn hafa gert.“

Það vekur athygli mína að: „í lok árs 2007 voru meira en tveir þriðju hlutar innlána þriggja stærstu bankanna frá erlendum aðilum“

Eru Icesave-reikningarnir inni í þessari lýsingu? Ef svo er þá hefur það ekki hringt neinum bjöllum í Seðlabankanum. Sá sem les þessa skýrslu í apríl tekur varla mark á símtali stuttu seinna þar sem sagt er að allt fari til andskotans - frá sama aðila! 

 

Færri á vellinum

Það var við því að  búast að eitthvað fækkaði í röðum mótmælenda á Austurvelli.

Eftir stöðugan vöxt  sem loks náði um 10 þúsund þá tók að fækka 29. nóvember og enn fækkaði þátttakendum  í dag. Þetta er mjög eðlileg þróun og þýðir ekki að afstaða almennings hafi  breyst. Margir sjá ekki ástæðu til þess að mæta laugardag eftir laugardag til aðhlusta á misgóðar ræður í misgóðu veðri. Það verður að segjast eins og er að ræða  trukkabílstjórans í dag var ekki sköruleg og upplífgandi. Það er ekki öllum gefið að flytja góðar ræður.

Það sem gerist óhjákvæmilega  þegar svona óskipulögð hreyfing á í hlut að hún gengur í gegnum mismunandi tímabil.  Í upphafi voru fáir. Svo fjölgaði og nú fækkar.

En það eru margir  sem sjá ekki ástæðu til þess að mæta núna - það kemur upp viss þreyta hjá hluta fólksins. En menn hafa ekki skipt um skoðun. Krafan um kosningar sem fyrst og brottreksturs liðsins í Seðlabankanum stendur.

 

 

 

„Hugsið ykkur hvað það væri nú gaman ef við bara héldum áfram og gæfum í!“

Hér er útskrift á stórmerkilegu viðtali við Hannes Hólmstein þann 13. sept. 2007 í Ísland í dag. Réttu ári fyrir stóra hrunið.

Viðtalið hefur vakið athygli fyrir það hversu vel það kortleggur störf manna eins og Hannesar Hólmsteins. Hann situr enn í bankaráði Seðlabankans og getur enn tekið þátt í mótun framtíðarinnar sem bíður eftir okkur!

Athygli vekur að hér fer ekki á milli mála að HHG segir að „við“ séum mennirnir á bakvið „íslenska efnahagsundrið“. Og hverjir erum við? Jú, það eru HHG og hans sálufélagar, Eimreiðarhópurinn sem lagði grunninn með Davíð Oddsson í fremsta sæti. Aðrir sem sitja í eimreiðinni eru m.a. Hannes, Kjartan Gunnarsson, Geir Haarde og Jón Steinar.

 

Spyrill: Það eru margir sem hafa velt því fyrir sér þessu endalausa peningaflæði sem virðist vera bæði inn og út úr landinu – hvort þetta séu raunverulegir peningar eða bara loft?

HHG: Ég er einmitt að reyna að svara þeirri spurningu í erindi sem ég held um íslenska efnahagsundrið í HÍ á morgun. Og ég kemst að þeirri niðurstöðu að íslenska efnahagsundrið eigi sér alveg eðlilegar skýringar. Og þessar skýringar eru fólgnar í því að það sem við gerðum að við virkjuðum fjármagn sem áður lá dautt.Við gerðum það á tveimur sviðum. Í fyrsta lagi voru fiskistofnarnir verðlausir áður fyrr. þeir voru óframseljanlegir, óveðhæfir, óseljanlegir. Síðan er kvótum úthlutað og þá verður til fjármagn þarna. Hitt atriðið var að ríkisfyrirtækin, þau láu einmitt dauð. Þetta var fjármagn sem var óframseljanlegt, óveðhæft, óskráð. Enginn átti, enginn bar ábyrgð á. Fyrirtækin voru seld og þá verður skyndilega til fjármagn. Þannig að af þessum tveimur ástæðum, bæði kvótakerfið og einkavæðingin, þá varð til fjármagn sem ekki var til áður. Og svo var það þriðja…

Spyrill: einhverstaðar að hljóta samt sem áður hljóta peningar að hafa komið…

HHG: Nei, nei, vegna þess að ef þú ert með land þar sem fjármagnið er ekki í höndunum á neinum, sem enginn getur notað það, þar sem það liggur bara dautt þá vex það ekki. En hér á Íslandi var það fært í hendurnar á eigendum, gert skrásett og veðhæft og þá fór það að vaxa, þá lifnaði það allt við. Og síðan það þriðja sem olli því að við höfðum svo mikið af fjármagni, svo mikið af fé og gátum farið til útlanda. Ekki með sverðið eins og í gamla daga, víkingarnir, heldur með verðið. Þriðja ástæðan er auðvitað þessir öflugu lífeyrirssjóðir. Við erum með einhverja öflugustu lífeyrissjóði í heimi. Þannig að á Íslandi hefur verið síðustu 16 árin að myndast gífurlegt fjármagn, og svo fóru bara víkingarnir með þetta fjármagn út.

Spyrill: Ég virðist vera með orkuútrásina á heilanum..það er það sem sumir vilja meina það sem koma skal. Geti jafnvel orðið ennþá arðvænlegra en bankaútrásin.

HHG: Já það væri auðvitað alveg frábært að það yrði. Og þegar að ég svona fór að taka dálítinn þátt í þessu uppúr 1991 þá óraði mig ekki fyrir því að þessi átök sem voru þá við að leggja niður sjóði sem voru bara að styrkja taprekstur fyrirtækja og við að ná verðbólgunni niður, ná hallanum í tekjuafgang og greiða niður skuldir ríkisins. Og sinna öðrum slíkum verkefnum, þá óraði mig ekki fyrir því að síðan með því að einkavæða bankana að þá myndum við skyndilega fá nýja kynslóð ungra sprækra manna sem hafa gerbreytt Íslandi. Og bankakerfið, og ég rek það í fyrirlestrinum á morgun..

Spyrill: Já eins og Björgólfur Guðmundsson..

HHG: já og þeir allir, já hann (BG, innsk.) er bara ungur í anda alveg frábærlega. Hugsið ykkur, bankakerfið hefur á milli sjö og tífaldast á svona, þessum fjórum fimm árum. Og hugsið ykkur hvað það væri nú gaman ef við bara héldum áfram og gæfum í. Þannig að fyrst kemur kvótakerfið svo kemur lagfæringin á ríkisbúskapnum, svo kemur einkavæðing bankanna og útrásin. Og ef við gætum svo farið að selja þekkingu til útlanda, það væri alveg frábært.

Spyrill: Nú kemur aftur upp umræðan frá Samfylkingunni í ríkisstjórn að auðlindirnar þær verða að vera í almenningseigu. Hvað segir þú um það?

HHG: Ég held að það sé voðalega mikilvægt fyrir okkur að gera ekkert svona að trúaratriði. Við viljum öll að hér sé mannúðlegt þjóðfélag þar sem hugsað er um lítilmagnann og þar sem lýðræði er tryggt og almenn mannréttindi eru virt. Það er ekkert ósamkomulag um það. Og eitt af því sem ég komst að þegar ég skoðaði þetta íslenska efnahagsundur var að lítilmagninn – hann hefur það gott á Íslandi. Ellilífeyrinn er að meðaltali hæstur á Norðurlöndum hér, barnabætur til láglaunafólks eru tiltölulega góðar osfrv. Og ég vil bara koma til móts við áhyggjur fólks eins og jafnaðarmanna í því efni. En ég held að samt að auðlindirnar séu bestar ef einstaklingar fái að nýta þær en ekki ríkið.

Hvert fer fylgi Sjálfstæðisflokksins?

Ég hef fyrir því áreiðanlegar heimildir að þó nokkur hluti sjálfstæðismanna halli sé nú að VG. Það eru þeir sem óttast að landsþingið, sem halda skal í janúar, muni ákveða að stefna á inngönguviðræður við ESB.

Ef kosningar verða á fyrri hluta 2009 þá gæti svo farið að VG, ESB andstæðingar í Sjálfstæðis og Framsókn + mögulega Frjálsyndir (sem verða tæpast á þingi) nái saman um stjórn sem framfylgir einangrunarstefnu og haftapólitík af gömlu gerðinni. Þá yrði barist við að halda krónunni með gífurlegum tilkostnaði.

En það er trúa mín að öfli innan VG taki sönsum og átti sig á þvílíkt gönuhlaup þessi uppákoma yrði fyrir þjóðina. Ég vil kosningar á fyrri hluta 2009 og þá verður afstaðan til ESB stærsta kosningamálið ásamt uppgjöri við frjálshyggjukverúlantana. 

Kosningar eru ekki hættuspil!

Gylfi Arnbjörnsson forseti ASÍ segir að kosningar nú séu hættuspil og að ríkisstjórnin verði að ná sáttum við þjóðina með öðrum hætti. T.d með því að reka einhverja ráðherra og hreinsa út úr stofnunum. Ég held að enginn sem skoðar málin af yfirvegun og skynsemi vilji skella þjóðinni í kosningar á næstu 4-5 mánuðum. En kosningar á fyrrihluta 2009 eiga ekki að vera deiluefni þeirra sem vilja veg lýðræðisins sem mestan. Það blasir við að Alþingi er ekki starfi sínu vaxið - það er undir hæl framkvæmdavaldsins. Framkvæmdavaldið er búið að missa traust hjá stórum hluta þjóðarinnar og það er ekkert nema valdhroki sem ræður því að ríkisstjórnin er ekki búin að lýsa því yfir að það verði kosningar á næsta ári. Fólk hefur kallað eftir því að ráðamenn sýni auðmýkt samtímis því að þeir sýni stjórnvisku. Það hefur ekki borið mikið á auðmýktinni (og um stjórnviskuna má efast), það er enginn búinn að taka skrefið og lýsa því beinlínis yfir að þeir hafi brugðist. Það eru allir með einhvern annan í huga þegar talið berst að ábyrgð! Allir virðast telja sig ómissandi og eigi fullan rétt á því að halda sínum störfum. Geir hefur reynt að baktryggja sig með því að segja að samstarfið við Alþjóða gjaldeyrissjóðinn sé í hættu ef það verður kosið! Ótti hans við kosningar er auðvitað skiljanlegur. Svo lengi sem hann getur tafið uppgjörið þá getur hann damlað í djobbinu og hindrað að Flokkurinn bíði afhroð.

Kosningar eru hættuspil

Pólitísk stærðfræði?

Fjölmiðlar hafa birt tölur um fjölda þeirra sem mætt hafa á fundina á Austurvelli undanfarnar vikur. Heimildamenn eru stærðfræðingar lögreglunnar sem hafa það hlutverk að áætla „stærð“ samkomunnar. Þegar forsprakkar fundanna töldu að um 1500 - 2000 manns hefðu mætt á völlinn þá taldi löggan 500 manns. Fjölgun demóstrantanna hefur verið ör og fjölgað um þúsundir í hverri viku. Eftir útifundinn 15. nóvember taldi lögreglan að um 6000 þúsund hefðu sótt fundinn. Og eftir fundinn 22. nóv. þá sögðu fjölmiðlar  að „á sjöunda þúsund manns hefðu sótt fundinn“. Sjálfur hef ég mætt á alla fundina nema einn. Ég hef kvikmyndað á fundunum og valsað um völlinn að vild þar til nú. Laugardaginn 22. nóv. gat ég ekki farið um þar sem mannfjöldinn var orðinn slíkur að ég komst ekki leiðar minnar eins og á fyrri fundum. Ég fullyrði að það voru ekki færri en 10,000 manns mættir á þennan fund. Bæði var skarinn miklu þéttari og fyllti Austurvöll á alla kanta. Hvers vegna er lögreglan að baksa við þennan talnaleik? Eru einhverjir hræddir við þá hvatningu sem mótmælendur fá þegar ljóst er hversu hratt þeim fjölgar? Er löggan að telja kjark úr fólki með röngum upplýsingum? Er það yfirvöldum þóknanlegt að reyna að gera hlut demóstrantanna minni en rauninn er?

Mótmælin vekja athygli utan landsteinanna

Geir og Solla lesa bloggið mitt!

14. október s.l. setti ég lista á bloggsíðuna mína. Þar setti ég fram nokkur atriði sem ég taldi brýnt að framkvæma hið fyrsta. Nú er komið í ljós að forystumenn ríkisstjórnarinnar lesa bloggið mitt og taka mig alvarlega. Listinn náði yfir átta aðgerðir og nú eru Geir og Solla byrjuð að vinna í fjórum og hljóta að vinda sér í næstu atriði fljótlega. Þetta gleður mitt geð og nú verð ég að halda áfram að setja fram nýjar og gagnlegar hugmyndir - og fjarstýra ríkisstjórninni. Ég er opinn fyrir því að aðrir nýti sér þetta samband og sendi mér nýjar hugmyndir og lagfæri gamlar.

Hér er listinn frá 14. okt.: 

1 - Afnema skal strax eftirlaunafríðindin sem þingmenn samþykktu sér til handa. Það verður engin samstaða meðan að hópar sem til þess hafa aðstöðu skara eld að sinni köku. Þeir stjórnmálamenn sem vilja að almenningur hlusti á þeirra ráð og hugmyndir geta ekki neitað þessari kröfu.

2 - Laun allra háttsettra embættismanna í hinu opinbera kerfi, jafnt hjá ríki og sveitarfélögum, einnig laun þingmanna og ráðherra, verði ekki hærri en kr. 450,000 á mánuði. Allar sporslur og aukagreiðslur afnumdar. Þessi ráðstöfun er í raun afleiðing þess að hið opinbera brást hlutverki sínu. Hún er einnig nauðsynleg til þess að hér skapist samstaða um þær ráðstafanir sem verður að framkvæma.

3 – Kjör ellilífeyrisþega og öryrkja verði ekki skert.

4 - Burt með vaxtaokrið.

5 - Fiskurinn í sjónum verði aftur þjóðareign. Kvótamálið er eitt stærsta jafnréttismál Íslandssögunnar. Þjóðarsátt verður að kveða á um breytingu kerfisins í anda þess jafnréttis (allir í súpunni) sem nú er boðað. Útgerðin er skuldug og það eru hinir nýju ríkisbankar sem hafa þar með eignast hluta skuldanna. Þessi staða verði nýtt til þess að færa þjóðinni réttmæta eign sína til baka í áföngum. Ýmsar aðferðir er hægt að ræða til að svo geti orðið. T.d. sú hugmynd að hver fjárráða Íslendingur fái bréf sem er ávísun á hans hlut í þjóðareigninni eftir að ákvörðun um aflamagn liggur fyrir. Hver og einn ráðstafar síðan sínum hlut skv. þeim boðum sem koma frá útgerðinni. Þannig geta menn í útgerðarbæjum stutt við sitt byggðarlag með því að leigja útgerð í heimabyggð sinn kvóta. Settar verði skýrar reglur um meðferð almenningskvótans til þess að fyrirbyggja brask og misferli.

6 - Framlög til menntunar og menningar verði ekki skert. Menntun og menning eru ólík efnislegum gæðum. Menningararfurinn er sameign þjóðarinnar en efnisleg gæði eru mjög ójöfn. Menntun er grunnur að framtíðinni. Það verður því að leggja áherslu á að þessar undirstöður þjóðlífsins. Þrátt fyrir áföll er þjóðin rík. Víða má spara, en þjóðin má ekki eyðileggja þessar undirstöður.

7 - Efling atvinnulífsins með stuðningi við nýsköpun og sprotafyrirtæki um land allt. Horfið verði frá stóriðjustefnunni sem skapar óeðlilega þenslu og leiðir til stórfelldrar eyðileggingar á náttúru landsins.

8 - Skipuð verður fjölmenn uppgjörsnefnd valinkunnra einstaklinga sem njóta trausts. Margskonar samtök skipi fólk í nefndina, m.a. stjórnmálaflokkar, verkalýðshreyfing, samtök atvinnurekenda, samtök náttúruverndarmanna, mannúðar- og friðarsamtök, samtök listamanna ofl. Nefndin fær það hlutverk að fara ofan í þróun mála, jafnt á sviði stjórnmála og efnahagsmála undanfarinna ára. Málin sem verða skoðuð er einkavæðing ríkisfyrirtækja, sala bankanna og stjórnun þeirra, peningamálastefnan, hlutur Seðlabankans, stóriðjustefnan og afleiðingar hennar. Sérstaklega skal þáttur stjórnmálamanna og flokka í ákvarðanatöku um þessi mál rannsakaður og þjóðhagslegar afleiðingar skilgreindar. Allir forsprakkar þeirra fyrirtækja sem stunduðu s.k. útrás, með þeim afleiðingum sem við stöndum frammi fyrir, verða að gera grein fyrir sínum störfum. Nefndin skal einnig fara ofan í saumana á umdeildum ákvörðunum s.s. stuðningi við innrásina í Írak. Starf nefndarinnar verði unnið fyrir opnum tjöldum og starfi sem n.k. þjóðarvettvangur.

Óska eftir launalækkun

Allir í bíó

Á óvissutímum leitar almenningur eftir svörum - Hver er stefnan? Hvernig verður lendingin? Hvað þarf að borga mikið? Hver á að borga? Það er ekki mikið um svör hjá yfirvöldum. Þess vegna er svo mikilvægt þegar hugaðir einstaklinar taka af skarið og boða almenning til fundar - og ráðamenn líka!

 

Ég hvet alla sem vettlingi geta valdið til að mæta í Háskólabíó á mánudaginn. 

Fjórði opni borgarafundurinn verður í Háskólabíói, mánudaginn 24. nóvember klukkan 20:00.

Við hvetjum ríkisstjórn Íslands og alla alþingismenn til að mæta á svæðið, hlusta á sína kjósendur og vera með í umræðunni. Á sviðinu verður komið fyrir 12 merktum stólum fyrir ríkisstjórnina, auk stóla fyrir alla alþingismenn. Einn stóll verður sérmerktur seðlabankastjóra. Til hvers? Til að hinn almenni borgari geti komið hugmyndum sínum og skoðunum á framfæri á óvissutímum. 

Öllum stjórnmálamönnum, ráðherrum, alþingismönnum, seðlabankastjórum og bankastjórum er boðið að mæta til að svara spurningum Íslendinga, milliliðalaust.- Til að almenningur fái skýr skilaboð og sé ekki hafður útundan í umræðunni. 

Til að leita spurninga og svara um efnahagsástandið.Fyrirkomulag:Fjórir frummælendur hefja umræðuna (5 mínútur hver):  Þorvaldur Gylfason, hagfræðingur  Silja Bára Ómarsdóttir, alþjóðastjórnmálafræðingur  Benedikt Sigurðarson, framkvæmdastjóri  Margrét Pétursdóttir, verkakona.

Þegar frummælendur hafa lokið máli sínu er orðið gefið laust og hver sem vill fær tvær mínútur til að tjá sig úr sal eða spyrja þátttakendur í pallborði spurninga.Fundarstjórn og tímavarsla verður sem fyrr tekin föstum tökum í nafni lýðræðislegrar umræðu.  Sýnum stuðning með þátttöku – spyrjum og heimtum svör – látum í okkur heyra.Við ítrekum breyttan fundarstað. Hittumst í Háskólabíói kl. 20:00.F.h. undirbúningshóps: Gunnar Sigurðsson leikstjóri ([e-mail] - s: 897 7694) og Davíð A. Stefánsson bókmenntafræðingur ([e-mail] - s: 864 7200).

Leikmaður rýnir í ræðuna

Einn af aðdáendum Davíðs Oddsonar skrifaði á bloggsíðu þ.18.11. eftirfarandi: „Davíð mun fara með meiri reisn inn í sögubækurnar en flestir aðrir íslenskir stjórnmálamenn samtímans“. Víst er að í sögubækurnar fer hann, en um reisnina verður deilt.

Það ekki allir því sammála að mikil reisn sé yfir manninum sem hefur mótað leikreglur spilsins og kemur nú blaðskellandi og skellir skuldinni á alla hina sem sátu við spilaborðið. Ræða Davíðs Oddsonar á morgunfundi Viðskiptaráðs er stórmerkilegur viðburður og sýnir í hnotskurn hversu illa lýðveldinu hefur verið stjórnað. En flokkur Davíðs er helsti gerandinn og hann sjálfur sá forystumaður sem setti kúrs þjóðarbúsins að feigaðrósi.

Afleysingakapteininn, Geir Haarde, sem ber enn fullt traust til Davíðs, fær þvílíkar ákúrur frá honum að til stórtíðinda telst í íslenskri stjórnmálasögu. Hinn flokkur helmingaskiptanna, Framsóknarflokkurinn, sem ber einnig mikla ábyrgð, er nú í algjörri upplausn. Þriðji foringinn stokkinn frá borði á skömmum tíma. Og viðtekur fyrrverandi bankamálaráðherra sem undirritaði samningana sem gáfu bankana til þénanlegra manna.

Sagnfræði Seðlabankastjórans er sniðinn að hans þörfum, sanna skal að hann reyndi allt sem í hans valdi stóð til að vekja menn til umhugsunar um ósköpin sem gætu dunið yfir gættu menn ekki að sér. Einnig skal sýna svo ekki verði um villst að tilraunir hans til að koma á lögum til að tryggja að „skynsamleg skipan hefði komist á eignarhald fjölmiðla í þessu landi“ voru barðar niður. Því fór sem fór. Það hlustaði enginn á varnaðarorð seðlabankastjórnar, ekki ríkisstjórnin, ekki Fjármálaeftirlitið, enginn. Því fór sem fór.

Sagnfræði Davíðs er einnota, hann minnist ekki á sinn eiginn þátt í aðdraganda þessa hruns sem enginn aðspurður virðist bera ábyrgð á. Besta skýringin felst líklega í hinni notadrjúgu skýringu lögreglunnar á Akureyri: „Þetta voru aðkomumenn“.

En það eru nokkrar spurningar sem vakna í huga þeirra sem vita meira en hollt er fyrir Davíð Oddsson og sagnfræðifimleika hans. Hvar var Davíð Oddsson þegar Fjármálaeftirlitið var skilið frá Seðlabankanum? Hvar var Davíð þegar bankarnir voru seldir þeim sem þóknanlegir helmingaskiptaflokkunum? Hvar var Davíð þegar Þjóðhagsstofnun var lögð af?

Um aðskilnað Fjármálaeftirlitsins og seðlabankans segir Davíð: „bankaeftirlit var undan Seðlabanka Íslands tekið og með því fóru nær allar heimildir bankans og skyldur til að fylgjast með því sem var að gerast innan bankakerfisins… Eftir sitja verkefni á borð við lausafjárskýrslur, gengisjafnaðarreglur, veðlán og fleira þess háttar, sem litlu máli skipta í því sem nú hefur gerst.“ Þetta nálgast hina frægu lýsingu um blýantsnagarana í Seðlabankanum.

En er þetta svo, stemmir þessi lýsing Davíðs? Hvað segja lög um verkefni og tæki Seðlabankans?

„11. gr. Seðlabanka Íslands er heimilt að ákveða að lánastofnanir skuli eiga fé á bundnum reikningi í bankanum. Honum er einnig heimilt að ákveða að tiltekinn hluti aukningar innlána eða ráðstöfunarfjár við hverja stofnun skuli bundinn á reikningi í bankanum, enda fari heildarfjárhæð sem viðkomandi stofnun er skylt að eiga í Seðlabankanum ekki fram úr því hámarki sem sett er skv. 1. málsl. þessarar málsgreinar.

Enn fremur er Seðlabankanum heimilt að ákveða að verðbréfasjóðir skuli eiga fé á bundnum reikningi í bankanum.

Hver lagði af bindiskylduna? Er Seðlabankinn ekki eftirlitsaðili? Ekki skv. lýsingu Davíðs: „Og eftirlitsaðilar hljóta að hafa vitað það líka og hafa því teygt sig með ólíkindum langt til að finna út að sami aðili væri óskyldur sjálfum sér við þessar aðstæður. Hvernig í ósköpunum gat þetta gerst? Hvaða heljartök hafði viðkomandi á bönkunum og öllu kerfinu?“

Hvað segja lögin um möguleika Seðlabankans til eftirlits og inngripa?

„29. gr. Til þess að sinna hlutverki sínu skv. 3. og 4. gr. getur Seðlabanki Íslands milliliðalaust aflað upplýsinga frá þeim sem eru í viðskiptum við bankann skv. 6. gr., sbr. 7. gr., auk fyrirtækja í greiðslumiðlun og annarra fyrirtækja eða aðila sem lúta opinberu eftirliti með starfsemi sinni, sbr. lög um opinbert eftirlit með fjármálastarfsemi. Skylt skal öllum að láta Seðlabankanum í té þær upplýsingar sem hann þarf á að halda til hagskýrslugerðar að viðlögðum viðurlögum skv. 37. gr.“

Hver hafði heljartök á Seðlabankanum svo að hann safnaði ekki „milliliðalaust“ upplýsingum? Jón Ásgeir eða Davíð Oddsson? Er ekki einn stjórnarmanna Seðlabankans í stjórn Fjármálaeftirlitsins? Er forstöðumaður Fjármálaeftirlitsins ekki skipaður af flokki Davíðs?

Seðlabankastjóri lýsir „fyrirhyggjuleysi sáðmanna“ í ræðu sinni. Samtímis sáir hann sundrungu, efa og rugli í því pólitíska stríði sem hann stundar úr embætti sínu. Seðlabankastjórinn sjálfur sem ætti skv. eigin lýsingu að tala „alla jafna varlega“ gerir atlögu að ríkisstjórninni og öðrum stofnunum.

Maðurinn sem nú á að starfa faglega að endurreisn efnahagsins er í hápólitísku stríði, lýsir sök á hendur öllum nema eigin liði, og á að sýsla með peningana sem þjóðin tekur nú að láni til að komast aftur til mannheima. Sýnist einhverjum sönsuðum einstaklingum að þetta dæmi gangi upp!

Og um eina leiðina, mögulega inngöngu í ESB sem 70% þjóðarinnar styður núna segir embættismaðurinn: „þangað sem draumar margra leggja nú leið í þeirri múgsefjun sem gengur yfir“.

Hvernig getur maður í þessu embætti talað svona? Svarið vita allir, hann hefur aldrei yfirgefið stjórnmálin! Hann hefur ekki hætt afskiptum sínum, klíka hans í flokknum er enn á fullu og hrópar nú húrra þegar hann reynir að tefja og trufla nauðsynlegar björgunaraðgerðir. Honum er svo annt um pólitíska stöðu sína að hann hikar ekki við að ráðst á allt og alla.

Eitruð kokdilla

Íslendingum er nú boðið að dreypa á banvænni blöndu, sannkallaðri eiturkokdillu. Uppskriftin er einföld, háir stýrivextir, verðbólga og verðtrygging. Venjulegur launamaður sem heldur vinnu sinni og óskertum launum, á sína íbúð og bíl, mun á næstunni fá að smakka á þessari eiturblöndu. Áhrifin eru sterk, hækkun framfærslukostnaðar, verðlækkun eigna og hækkun á skuldabyrði. Þeir sem nú þegar hafa misst vinnuna fá sterkari blöndu sem veldur skjótu eignatapi. Og landsmenn verða að drekka sullið - það er enginn annar valkostur. Nema menn kjósi að yfirgefa svæðið.

Eða kjósi nýja leið - hið Nýja Ísland.

Nýja Ísland rúmar ekki flokkana sem skipulögðu helmingaskiptatregluna. Þar verður ekki pláss fyrir flokkinn sem stýrði hlerunarstarfseminni, ekki pláss fyrir flokkinn sem stjórnaði hernaðinum gegn landinu, ekki fyrir flokkana sem skrifuðu uppá Íraksstríðið, stjórnuðu einkavinavæðingunni og tilraun til að eyðileggja dómskerfið með pólitískum skollaleik við skipan dómara. Og hér er ekki allt svikaregistrið upp talið.

Hið Nýja Ísland er land þar sem þing og þjóð nær samstöðu - þar verða rafrænar þjóðaratkvæðagreiðslur notaðar til þess að veita aðhald.  Þar ríkir raunverulegt lýðræði. Spurning dagsins er: Hvernig náum við til þessa nýja lands?